O szkole: strategia, historia, patron, misja, osiągnięcia

Generał polski i amerykański, inżynier wojskowy, naczelnik powstania narodowego nazwanego jego imieniem. Po ukończeniu Szkoły Rycerskiej w Warszawie przebywał jako królewski stypendysta w Paryżu.

Wziął udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych uzyskując za zasługi stopień generalski. Po powrocie do kraju wstąpił do polskiej armii i w 1792 r. uczestniczył jako dowódca dywizji w wojnie z Rosją toczonej w obronie Konstytucji 3 maja. Sukcesy w bitwach pod Zieleńcami i Dubienką zostały nagrodzone przez króla awansem na generała lejtnanta oraz orderem Virtuti Militari. Po przegranej wojnie i drugim rozbiorze Polski udał się na emigrację. W 1794 r. powrócił i stanął na czele narodowego powstania (insurekcji) wznieconej pod hasłem „Wolność – Całość – Niepodległość”, dla ratowania Rzeczpospolitej przed agresją zaborców: Rosji, Prus i Austrii. Pierwszym aktem insurekcji było złożenie przez Kościuszkę 24 marca 1794 r. przysięgi na rynku w Krakowie. Zwycięska bitwa pod Racławicami, oswobodzenie Warszawy i Wilna to sukcesy powstańców, wśród których znaczący był udział chłopskich kosynierów. Ostatecznie jednak klęska pod Maciejowicami (10 X 1794) przesądziła o przegranej całego powstania.

Ranny Kościuszko został uwięziony w twierdzy pietropawłowskiej w Petersburgu. Uwolniony przez cara Pawła I w 1796 r. wyjechał na zachód i po krótkim pobycie w Stanach Zjednoczonych osiadł pod Paryżem. Przeciwny napoleońskim podbojom uważał, że Polacy mogą „wybić się na niepodległość” własnymi siłami. Dla Polaków ale także wielu Europejczyków i Amerykanów był już wówczas wielkim autorytetem, symbolem dążeń wolnościowych ludzi różnych ras i kultur. Uważano powszechnie, że „Kościuszko jest całej ludzkości własnością, a jego cnoty do całego świata należą”. Ostatnie lata spędził w szwajcarskiej Solurze, gdzie zmarł.

Jako bohater narodowy został pochowany w 1818 r. w podziemiach wawelskiej katedry. W latach 1820-23 rodacy wszystkich stanów i zaborów usypali w Krakowie kopiec ku jego czci. W późniejszych latach podobne kopce sypano także w innych miejscowościach, wznoszono pomniki; stał się patronem wielu miejsc i instytucji, bohaterem literackim i filmowym, jedną z najważniejszych i ciągle żywych patriotycznych ikon.